Une affiche internationale vient de sortir en plusieurs langues. On peut les trouver sur http://breakranks.noblogs.org.

Rompons les rangs

Tous en rang. C’est ainsi qu’ils nous veulent, du premier au dernier souffle. En rang dans les salles de classe, aux caisses des supermarchés, au boulot ; en file sur la route, devant les guichets de la bureaucratie, aux urnes… jusqu’à en arriver à la dernière rangée, celui des tombes au cimetière. Toute une existence traînée ainsi – les muscles ne se contractent que pour s’agenouiller, les cœurs ne désirent que la marchandise – dans la sécurité d’une taule.

Car c’est bien à des taules que ressemblent nos villes, où tout espace est reprogrammé pour être surveillé, contrôlé, patrouillé. Les habitants sont comme des détenus escortés par l’exploitation capitaliste et menottés par les obligations sociales, toujours sous l’œil de la vidéosurveillance ; tous avec la même illusion de s’évader en consommant les sensations finement calculées qu’émettent les écrans omniprésents.

Cette société carcérale promet le bien-être, mais ne maintient que les massacres, comme le démontrent les rêves naufragés de ceux qui tentent d’y entrer et les corps bombardés de ceux qui se soulèvent à ses portes. Qui prend la liberté de ne pas mendier et de frayer sa propre route, aura à faire à une armée de politiciens, magistrats, gendarmes et journalistes.

Si à Bruxelles une nouvelle maxi-prison est en construction, à Athènes on impose un régime spécial aux prisonniers combattants ; si à Paris on pose la première pierre du nouveau Palais de Justice, à Zurich et à Munich d’autres monstrueux Centres de Justice et de Police sont au menu ; si les pouvoirs se mettent d’accord au-delà des frontières pour appliquer des stratégies contre-insurrectionnelles, les laboratoires de recherche et l’industrie sécuritaire passent à une vitesse supérieure pour fabriquer la paix sociale. Et partout, de l’Espagne en passant par l’Italie et la Grèce, la répression s’abat sur quiconque est entaché du crime le plus intolérable : en finir avec l’obéissance et inciter les autres à en faire autant.

Les grandes œuvres de la répression ne rencontrent pas qu’applaudissements, silences, ou lamentations. Parfois elles se heurtent à une hostilité résolue. C’est le cas par exemple pour la plus grande prison belge en voie de construction, projet dont l’histoire est déjà parsemée d’actions directes contre tous ceux qui y collaborent, des institutions publiques aux entreprises privées. De la peinture aux pierres, des marteaux aux flammes, des destructions aux sabotages, un univers d’attaque déchire tout code pénal, tout calcul politique, toute complaisance avec l’État. Si les défenseurs de l’ordre veulent l’étouffer, c’est que cette soif de liberté peut devenir contagieuse. Partout.

L’être humain n’est pas né pour rester en rang, la tête basse, en attente d’un permis de vivre. Relever la tête, armer le bras et défier le pouvoir – c’est là que commence la vie, en faisant sauter tous les rangs.

ΣΠΑΣΤΕ ΤΙΣ ΣΕΙΡΕΣ

Ολους στη σειρά. Ετσι μας θέλουν, από την πρώτη μέχρι την τελευταία αναπνοή. Στη σειρά μέσα στις σχολικές αίθουσες, στα ταμεία των σούπερ μάρκετ, στους χώρους δουλειάς, στη κυκλοφοριακή συμφόρηση των δρόμων, στα γραφεία της γραφειοκρατίας των δημοσίων υπηρεσιών, στις κάλπες…. μέχρι να φτάσουμε στη τελευταία σειρά στοίχησης, αυτή των τάφων στα νεκροταφεία. Ολόκληρη η ύπαρξη μας κατασπαταλημένη μ’αυτό τον τρόπο,-οι μύες βρίσκονται σε εγρήγορση μονάχα γιά υποκλίσεις, οι καρδιές επιθυμούν μονάχα εμπορεύματα,-μέσα στη σιγουριά μιας φυλακής.

Γιατί οι πόλεις μας μοιάζουν ήδη με μιά φυλακή,κάθε δημόσιος χώρος προγραμματίζεται γιά να επιτηρείται, να ελέγχεται, να περιπολείται. Οι κάτοικοι τους είναι κρατούμενοι από την καπιταλιστική εκμετάλλευση, περασμένοι με χειροπέδες από τις κοινωνικές υποχρεώσεις, υπό την επίβλεψη μιας τηλε-κάμερας σε κάθε τους βήμα ! Ολοι τους διακατέχονται από την ίδια επιθυμία απόδρασης, καταναλώνοντας τα τέλεια υπολογισμένα συναισθήματα που εκπέμπονται από τις πανταχού παρούσες οθόνες.

Η κοινωνία μας είναι μιά φυλακή ανοικτού ουρανού που υπόσχεται την ευμάρεια αλλά καταφέρνει να τηρήσει μονάχα τις σφαγές, οπως αποδυκνείουν τα ναυαγισμένα όνειρα όλων όσων αποπειρούνται να εισέλθουν καθώς και τα βομβαρδισμένα πτώματα όλων όσων εξεγείρονται στο κατώφλι της. Για την εξουδετέρωση όποιου τολμά και δεν ζητά ελεημοσύνη αλλά αντίθετα διανοίγει με την ικανότητα του το δρόμο του, φροντίζουν οι διάφοροι νομοθέτες, οι δικαστές, οι χωροφύλακες και οι δημοσιογράφοι.

Αν αυτή τη στιγμή στις Βρυξέλλες βρίσκεται στη φάση κατασκευής μιά μεγα-φυλακή, στην Αθήνα επιβάλλονται ειδικές συνθήκες κράτησης στους πιό ανυπότακτους κρατούμενους ! Αν στο Παρίσι μπαίνει ο θεμέλιος λίθος του νέου δικαστικού μεγάρου, στη Ζυρίχη και στο Μόναχο προγραμματίζονται την ίδια στιγμή άλλα τερατώδη κέντρα δικαιοσύνης και αστυνομικού ελέγχου ! Αν οι εξουσίες καταφέρνουν να συνεννοηθούν πέρα από τα σύνορα ετσι ώστε να εφαρμόσουν αντιεξεγερσιακές στρατηγικές, τα ερευνητικά κέντρα και η βιομηχανία της ασφάλειας επιταχύνουν ταυτόχρονα τις διεργασίες κατασκευής της κοινωνικής ειρήνης. Παντού, από την Ισπανία μέχρι την Ελλάδα περνώντας από την Ιταλία η καταστολή χτυπά ανελέητα οποιον χρεώθηκε με το πιό ασυγχώρητο έγκλημα : να ξεμπερδεύει επιτέλους με τη υπακοή παροτρύνοντας τους άλλους να κάνουν το ίδιο.

Παρόλα αυτά, τα μεγάλα επιτεύγματα της καταστολής δεν συναντούν στο δρόμο τους μονάχα τα χειροκροτήματα, τη σιγή ή τα παράπονα. Ορισμένες φορές συγκρούονται επίσης και με μια αποφασιστική και συμπαγή εχθρότητα, όπως συμβαίνει αυτή τη στιγμή με την περίπτωση της κατασκευής της μεγαλύτερης φυλακής στο Βέλγιο. Το εργοτάξιο που αναμένεται να ξεκινήσει καταγράφει ήδη στο ιστορικό του μιά σειρά άμεσων δράσεων ενάντια σε όλους αυτούς που εμπλέκονται στην κατασκευή, δημόσιους θεσμούς και ιδιωτικές εταιρίες. Από τις μπογιές μέχρι τις πέτρες, από από τα σφυριά μέχρι τις φωτιές, από τις καταστροφές μέχρι τα σαμποταζ, υπάρχει ένα ολόκληρο επιθετικό σύμπαν που διαρηγνύει κάθε ποινικό κώδικα, κάθε πολιτικό υπολογισμό, κάθε συμφωνία με το κράτος. Αν οι υπερασπιστές της τάξης επιθυμούν να το πνίξουν, δεν είναι παρά γιατί η δίψα της ελευθερίας μπορεί να γίνει μεταδοτική. Παντού.

Το ανθρώπινο ον δεν γεννήθηκε γιά να κάθεται στη σειρά, ένας οσφυοκάμπτης σε αναμονή άδειας ζωής. Με το κεφάλι ψηλά, οπλίζοντας το χέρι και προκαλώντας την εξουσία-ειναι εδω και τώρα που αρχίζει η ζωή, σπάζοντας όλες τις σειρές.

— -

Rompiamo le righe

Tutti in riga. Così ci vogliono, dal primo all’ultimo respiro. In riga nelle aule scolastiche, alle casse dei supermercati, sul posto di lavoro, incolonnati nel traffico, negli uffici della burocrazia, nei seggi elettorali… fino ad arrivare all’ultima riga, quella dei loculi nei cimiteri. Una intera esistenza trascinata così — muscoli scattanti solo negli inchini, cuori desideranti solo merci — nella sicurezza di una galera.

Perché è ad una galera che ormai assomigliano le nostre città, dove ogni spazio viene riprogrammato per essere sorvegliato, controllato, pattugliato. Gli abitanti sono come detenuti scortati dallo sfruttamento capitalista ed ammanettati dagli obblighi sociali, sempre sotto l’occhio di una telecamera, ad ogni passo ; tutti con la stessa voglia di evadere da consumare davanti agli onnipresenti schermi.

La nostra è una società carceraria che promette benessere ma mantiene solo massacri, come dimostrano i sogni naufragati di chi tenta di entrarvi e i corpi bombardati di chi si ribella alle sue porte. A neutralizzare chi si prende la libertà di non elemosinare e di aprirsi da sé la propria strada ci pensano i vari legislatori, magistrati, gendarmi, giornalisti.

Se a Bruxelles è in costruzione una nuova maxi-prigione, ad Atene viene imposto un regime di reclusione speciale ai prigionieri più riottosi ; se a Parigi viene posta la prima pietra al nuovo Palazzo di Giustizia, a Zurigo e a Monaco sono in programma altri mostruosi Centri di Giustizia e Polizia. Se i poteri si accordano al di là delle frontiere per applicare strategie controinsurrezionali, i laboratori di ricerca e l’industria della sicurezza accelerano per fabbricare la pace sociale. E dappertutto, dalla Spagna alla Grecia passando per l’Italia, la repressione si abbatte su chi si è macchiato del crimine più intollerabile : farla finita con l’obbedienza e spronare gli altri a fare altrettanto.

Ma le grandi opere della repressione non incontrano solo il plauso, il silenzio o la lamentela. Talvolta si scontrano anche con una ostilità risoluta e ardita, come sta capitando al più grande carcere belga in via di costruzione. Il suo cantiere deve ancora essere aperto che già la sua storia è costellata di azioni dirette contro tutti coloro che ne sono coinvolti, istituzioni pubbliche o aziende private. Dalla vernice ai sassi, dai martelli alle fiamme, dai danneggiamenti ai sabotaggi, è un universo d’attacco che straccia ogni codice penale, ogni calcolo politico, ogni accomodamento con lo Stato. E questa sete di libertà può diventare contagiosa. Ovunque.

L’ESSERE UMANO NON È NATO PER STARE IN RIGA, A CAPO CHINO, IN ATTESA DEL PERMESSO DI VIVERE. SOLLEVARE LA TESTA, ARMARE IL BRACCIO E SFIDARE IL POTERE : È QUI CHE INIZIA LA VITA, NEL FAR SALTARE TUTTE LE RIGHE.

— -

Break the ranks

Everyone should fall in line. That’s what they want, from our first to our last breath. We should be in line for the classrooms, for the checkouts of the supermarket, for work ; we should queue up on the roads, in front of the counters of bureaucracy, at the polling stations… until the end of the line, in rows of tombstones. An entire existence that drags on like this – our muscles only contract to kneel down, our hearts only beat for goods – in the safety of a prison.

The cities are looking more and more like prisons, with every corner planned to be better surveilled, controlled, patrolled. The inhabitants are like prisoners escorted by capitalist exploitation and handcuffed by social obligations, always under the artificial eyes of security cameras. Everyone directed towards craving the consumption of feelings, carefully calculated, delivered by omnipresent screens.

This prison-society promises well-being, but delivers mostly massacres, as it is demonstrated by the drowned dreams of those who have tried to cross its moat and the bombarded bodies of those who rise up at its gates. Those who take the freedom to not beg but would rather trace their own paths, will be confronted by an army of politicians, judges, police and journalists.

While in Brussels a new maxi-prison is being built, in Athens a special regime is being imposed on combative prisoners ; while in Paris they are laying the first brick of the new Justice Palace, in Zürich and Munich other monstrous Police and Justice Centres are being planned ; while powers are making agreements beyond national borders on how to carry out counter-insurgency strategies, research laboratories and surveillance industries are set up to produce social peace. And everywhere, from Spain to Greece to Italy, repression hits anyone who is tainted by the most intolerable crime : ending with obedience and inciting others to do so as well.

However, these huge projects of repression are not only met with applauses, silences or complaints. Sometimes they crash against a hostility that is resolute and daring. It is the case, for example, of the biggest belgian prison to date, currently under construction. A project whose path has already been studded by direct actions against those who collaborate, both public institutions and private enterprises. From paint to stones, from hammers to flames, from destruction to sabotage, it’s a constellation of attacks that completely breaks away from the penal code, political strategy or complacency with the State. If the defenders of this order want to smother this struggle, it’s because a breath of freedom can become contagious. Everywhere.

The human being was not born to fall in line, to keep his head low, to wait for a permission to live. But by raising our heads, arming our hands and challenging power – that’s where life begins : by the destruction of all ranks.