De laatste tijd horen we steeds meer pleidooien om de problemen met klimaatverandering op te laten lossen door experten. Experten of deskundigen zouden best met beleidsmakers rond de tafel gaan zitten, of zouden meer geld moeten krijgen om research naar nieuwe technologie te doen. Veel mensen worden als onbekwaam gezien om adequate oplossingen te vinden voor de problemen die met de klimaatopwarming op ons afkomen. En dus, zo is de mening vaak, moet er meer macht in de handen van experten gelegd worden. Deskundigen die met een nieuw soort kerncentrales af moeten komen. Experten die veel weten over de aard van de klimaatopwarming omdat ze klimatoloog zijn, of bouwmeester, of... beleidsmaker. Maar zonder dat experten een maatschappelijk draagvlak vinden in een samenleving zijn hun mogelijkheden beperkt. Hoe populairder deskundigen zijn hoe meer invloed ze hebben. Hoe meer invloed ze hebben hoe meer ze maatschappelijke verandering kunnen sturen. Ze dienen in een ’representatieve democratie’ dan ook rekening te houden met wat die maatschappij wil, met wat kiezers willen, of lobbygroepen, mensen in de media, opiniemakers, mensen die op straat betogen, etc.
Experten of deskundigen worden ingeroepen als men geen oplossing weet voor problemen. Bijvoorbeeld als aangedragen oplossingen niet passen binnen het eigen ideologisch kader, of als men zichzelf als niet bekwaam genoeg ziet om met voldoende adequate oplossingen te komen. Deskundigen kunnen wel helpen om problemen op te helpen lossen, maar hun grote macht moet met het nodige wantrouwen bejegend worden. Als experten elkaar veel tegenspreken heeft men al gauw te maken met maatschappelijke stilstand, met politieke immobiliteit ook. Daarom moet veel van de kennis van experten gedeeld worden. In de media en het onderwijs bijvoorbeeld. Zo kunnen idealiter mensen beter inschatten wat de meningen van experten waard zijn, en in hoeverre ze kunnen bijdragen tot interessante maatschappelijke veranderingen of het constructief behoud van een aantal maatschappelijke fenomenen.
Als het over de klimaatverandering gaat hebben we al veel gekeken naar wat experten al dan niet doen of bepleiten. Of wat mensen doen die op een bepaald gebied als experten worden bekeken (of van wie de expertise daarentegen in twijfel wordt getrokken of door sommigen zelfs ontkend). Er is dan ook een strijd gaande in verband met het al dan niet erkend worden als deskundige als het over maatregelen tegen de klimaatverandering gaat. Die strijd speelt zich niet in het minst af onder beleidsmakers en partijpolitici, vermits zij verwacht worden veel van de maatschappij te sturen. Maar als het over klimaatopwarming gaat moeten we als maatschappij leren meer in zelfbestuur te gaan doen, vormen van zelfbestuur en economisch zelfbeheer te stimuleren en institutionaliseren. Het is ook van belang om beslissingen te nemen die de klimaatopwarming helpen tegengaan. Van meer het openbaar vervoer of de fiets nemen tot het anders gaan consumeren als het over dierlijke producten gaat.
Als we maatregelen tegen de klimaatopwarming overlaten aan de huidige beleidsmakers kunnen we lang wachten. De macht is tegenwoordig immers vooral in handen van grote bedrijven, die als lobbygroepen een groot deel van het beleid weten te bepalen. De grote bedrijven hebben over het algemeen weinig interesse in ecologisch leven en produceren. Hun voornaamste bestaansreden is vaak winst maken en het concurreren met andere bedrijven. Ze willen hun belangrijke posities binnen de contouren van de markteconomie behouden, en daarvoor moeten veel principes wijken. Met principes komt men immers niet ver in een groei of sterf economie.